śp. Jan Sobczyk

Apel rzeczników na rozpoczynający się Wielki Post – Czas Pasyjny

W 2023 r. chrześcijanie tradycji wschodniej i zachodniej w podobnym czasie rozpoczynają okres Wielkiego Postu – Czasu Pasyjnego, który przypomina wierzącym o męce i śmierci Jezusa Chrystusa oraz nakierowuje nasze myśli na Jego zmartwychwstanie, bez którego „daremna jest nasza wiara” (por. 1 Kor 15, 17).

Wielki Post – Czas Pasyjny to też okazja do głębszej refleksji nad naszym życiem, praktykowaniem wiary, a także istotą chrześcijaństwa, którą jest miłość. W pierwszej kolejności miłość Boga do człowieka. W tym czasie pragniemy umocnić naszą wiarę, otworzyć nasze serca na miłość i przebaczenie, które ofiarował nam Chrystus przez swoją mękę i śmierć na krzyżu.

Miniony rok przyniósł nam wiele, nieraz krańcowo trudnych, doświadczeń: wojny, uchodźstwa, klęsk żywiołowych, katastrof, choroby, śmierci, przemocy i wykluczenia. W obliczu wyzwań i trudności, z jakimi mamy do czynienia w dzisiejszym świecie, chcemy przypomnieć, że nasza wiara i nadzieja znajdują się w Chrystusie. Nic nie może nas oddzielić od Jego miłości i od Jego zbawczego daru. Wszystko, co robimy, wszystkie nasze wysiłki i działania, są ofiarowane na chwałę Boga i dla dobra naszych bliźnich.

Dzięki Chrystusowi mamy możliwość być rękami, oczami, uszami lub po prostu uśmiechem Pana Boga dla naszych najbliższych, przyjaciół, sąsiadów, a także – choć to trudne – dla naszych wrogów. Stworzeni na Jego obraz i podobieństwo, prosząc w codziennej modlitwie „bądź wola Twoja”, chcemy stać się do Niego podobni, chcemy, by Jego wola wypełniała się na nas, w nas i przez nas.

Dlatego zachęcamy, by Wielki Post – Czas Pasyjny wypełniony był wysiłkami na rzecz budowania jedności i solidarności. Uczmy się rozmawiać ze sobą w rodzinach, Kościołach i społeczeństwie, pamiętając o wzajemnym szacunku i skupiając się na tym, który nas łączy – na Chrystusie.

Niech ten Wielki Post – Czas Pasyjny będzie czasem działania łaski, odkrywania własnego podobieństwa do Boga, który jest Miłośnikiem życia i Przyjacielem człowieka, a tam, gdzie trzeba, czasem głębokiego nawrócenia. „Kto nas odłączy od miłości Chrystusa? Czy utrapienie, ucisk, prześladowanie, głód, nagość, niebezpieczeństwo lub miecz? (…) Ale w tym wszystkim w pełni zwyciężamy przez Tego, który nas umiłował” (Rz, 8,35; 37).

Agnieszka Godfrejów-Tarnogórska
Rzecznik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP

ks. dk. Łukasz Leonkiewicz
Rzecznik Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego

ks. Leszek Gęsiak SJ
Rzecznik Konferencji Episkopatu Polski

APEL
PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W ZWIĄZKU Z PIERWSZĄ ROCZNICĄ AGRESJI ROSYJSKIEJ NA UKRAINĘ

W piątek 24 lutego br. minie rok od zbrodniczej napaści Rosji na Ukrainę. Do tej pory wojna pochłonęła setki tysięcy osób, nie tylko żołnierzy, ale również cywilów, w tym kobiety, dzieci i osoby starsze. Miliony osób straciły domy i zostały zmuszone do ucieczki w poszukiwaniu pomocy i bezpiecznego schronienia.

W ewangelicznym geście miłosiernego samarytanina, otworzyliśmy z hojnością nasze domy i serca. Granice Polski przekroczyło 8,5 mln uchodźców wojennych, a duża część z nich znalazła w naszej ojczyźnie pomoc i schronienie. Osoby prywatne oraz instytucje przystąpiły do niesienia pomocy potrzebującym.

Kościół w Polsce, za pośrednictwem Caritas Polska i Caritas diecezjalnych udzielił wsparcia w różnej formie ponad 2 mln uchodźców. Wartość pomocy w postaci udzielenia schronienia, posiłków, paczek żywnościowych i darów rzeczowych oraz wsparcia integracyjnego wyniosła ok. 337 mln zł. Od pierwszych dni wojny Caritas udziela wsparcia rzeczowego w Ukrainie, wysyłając transporty pomocy humanitarnej o wartości ok. 260 mln zł.

Po roku bohaterskiej obrony Ukrainy wojna trwa nadal, przynosząc kolejne ofiary i dalsze zniszczenia. Ukraińcy wciąż potrzebują naszej pomocy. Z tego powodu, zwracam się z apelem do księży biskupów, kapłanów, osób życia konsekrowanego i wszystkich wiernych świeckich, aby w piątek 24 lutego br. we wszystkich kościołach w Polsce wznieść modlitwy w intencji sprawiedliwego pokoju w Ukrainie, a w niedzielę 26 lutego br., po każdej Mszy Świętej,  zorganizować zbiórkę środków finansowych, które za pośrednictwem Caritas Polska, zostaną przeznaczone na pomoc ofiarom wojny.

Ufam, że dzięki modlitwie – już wkrótce – będziemy cieszyć się sprawiedliwym pokojem w Ukrainie, a dzięki naszemu wsparciu materialnemu, żaden z naszych braci i sióstr Ukraińców nie pozostanie bez pomocy.

+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

29 listopada zainaugurowana została 29. edycja akcji Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom. Pozyskane dzięki niej środki będą, jak co roku, przeznaczone na pomoc najmłodszym w Polsce i za granicą. Akcji towarzyszy hasło „Świeca, która tworzy polską Wigilię”.

Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom, zapoczątkowane w 1994 r. na zebraniu dyrektorów Caritas diecezjalnych w Rusinowicach, to jedna z najstarszych akcji Caritas. Połączone jest z rozprowadzaniem w czasie Adwentu Świecy Caritas, która stała się rozpoznawalnym symbolem polskiej Wigilii. Znakiem obecności Chrystusa oraz naszej solidarności z potrzebującymi.

— Wierzę, że mimo trudnej sytuacji, która dotyka nas wszystkich, również i w tym roku przygotujemy swoje serca na przyjęcie Chrystusa, a wraz z Nim także każdego, kto potrzebuje pomocy — powiedział ks. dr Marcin Iżycki, dyrektor Caritas Polska.

Pozyskane podczas akcji fundusze umożliwią finansowanie działań dla najuboższych dzieci organizowane w parafiach oraz diecezjach. Część środków pozyskanych z tegorocznej akcji WDPD (10 gr od każdej Świecy Caritas) również zostanie przeznaczona na wsparcie dzieł misyjnych, których adresatami są dzieci – głównie dożywiania m.in. na terenach dotkniętych suszą i objętych działaniami wojennymi. Ze wsparcia skorzysta ok. pół tysiąca najmłodszych z krajów globalnego południa.

Październik tradycyjnie poświęcony jest modlitwie różańcowej. A jakie są początki nabożeństw różańcowych? Dlaczego różaniec ma taką moc?

Sama Maryja, prosząc o odmawianie różańca, złożyła aż piętnaście obietnic tym, którzy będą się w taki sposób modlić. Obiecała osobistą opiekę i wielkie łaski. Przekazała je za pośrednictwem bł. Alana de Rupe (1428 – 1475), dominikanina żyjącego w XV wieku, który był wielkim orędownikiem różańca. Powiedziała:

  1. Tym, którzy będą pobożnie odmawiali Różaniec, obiecuję szczególną opiekę.

      2. Dla tych, którzy będą wytrwale odmawiali Różaniec, zachowam pewne szczególne łaski.

    3. Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu; zniszczy występek i rozgromi herezję.

    4. Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; w miejsce miłości do świata wprowadzi miłość do Boga i obudzi w sercach ludzi pragnienie szukania nieba.

    5. Ci, którzy zawierzą mi się przez Różaniec, nie zginą.

    6. Ci, którzy będą z pobożnością odmawiali mój Różaniec, rozważając jego tajemnice, nie zostaną zdruzgotani nieszczęściem ani nie umrą nie przygotowani.

    7. Ci, którzy prawdziwie oddadzą się memu Różańcowi, nie umrą bez pocieszenia Kościoła.

    8. Ci, którzy będą odmawiali Różaniec, znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski i będą mieli udział w zasługach błogosławionych.

    9. Szybko wyprowadzę z czyśćca te dusze, które z pobożnością odmawiały Różaniec.

    10. Prawdziwe dzieci mojego Różańca będą się radować wielką chwałą w niebie. 

    11. To, o co prosić będziecie przez mój Różaniec, otrzymacie.

    12. Ci, którzy będą szerzyć nabożeństwo do mojego Różańca, otrzymają ode mnie pomoc w swych potrzebach.

    13.  Otrzymałam od mego Syna zapewnienie, że czciciele mego Różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinie śmierci.

    14.  Ci, którzy wiernie odmawiają mój Różaniec, są moimi dziećmi – prawdziwie są oni braćmi i siostrami mego Syna, Jezusa Chrystusa.

    15. Nabożeństwo do mego Różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.

Na wzrost popularności modlitwy różańcowej w ciągu dwóch ostatnich stuleci wywarły wpływ wielkie objawienia różańcowe Matki Najświętszej. W czasie swoich objawień Matka Boża zawsze pokazywała się z różańcem w dłoniach i prosiła o modlitwę różańcową jako ratunek dla świata, o ducha nawrócenia i przemiany życia. Objawiając się co jakiś czas przypominała ludziom o wartości modlitwy różańcowej. Za każdym razem powtarzała, że różaniec jest najskuteczniejszą drogą do otrzymania wielu łask. Nieustannie przypominała: „Odmawiajcie Różaniec” – w 1531 r. w Guadalupe, w 1858 r. w Lourdes, w 1917 r. w Fatimie czy w 1877 r. w Gietrzwałdzie.

Różaniec – jaki znamy w obecnym kształcie powstał w XV wieku.  Połączono go z ewangelicznym rozważaniem życia Jezusa i Maryi. Wskazano na piętnaście najważniejszych momentów ich życia i powiązano je z dziesiątkami „Zdrowaś Maryjo”. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną.  Główna część „Ave Maryja” to pozdrowienia archanioła Gabriela z perykopy o Zwiastowaniu. Modlitwę „Ojcze nasz” przekazał uczniom sam Pan Jezus.  „Chwała Ojcu” jest rozwinięciem formuły trynitarnej wygłoszonej przez Jezusa wysyłającego uczniów z misją. Przez swą strukturę, różaniec prowadzi do samego centrum tajemnic wiary chrześcijańskiej.

Była to ulubiona modlitwa papieża Jana Pawła II, który mimo nawału obowiązków, każdego dnia, odmawiał wszystkie części różańca. Podczas jednej ze swoich pielgrzymek do Polski mówił:

Odmawiając różaniec, rozmawiamy z Maryją, powierzamy Jej ufnie wszystkie nasze troski i smutki, radości i nadzieje. Ona – radosna, bolejąca i chwalebna, zawsze u boku Syna – jest równocześnie obecna pośród naszych codziennych spraw.

Nie sposób zliczyć wszystkich ocalonych, uzdrowionych i nawróconych dzięki modlitwie różańcowej. Różaniec jest potężną i skuteczną bronią przeciwko każdemu rodzajowi zła. Świadectwa osób odmawiających różaniec potwierdzają, że Maryja jest wierna danym obietnicom. Ludzie odmawiający różaniec zaświadczają, że ich sprawy, o które bezskutecznie starali się latami, zostają rozwiązane. Wielu doświadcza wyleczenia ze śmiertelnych chorób, a bezrobotni otrzymują pracę. Modlitwa różańcowa jest szczególnie pomocna tym, którzy przeżywają kryzysy, którzy szukają drogi życiowej albo pociechy.

W dniach 1-7 maja 2022 przeżywamy Tydzień Biblijny, który ma inspirować do częstszego sięgania po Pismo św. Tematem Tygodnia Biblijnego jest: „Posłani z darem pokoju Jezusa zmartwychwstałego”. Chcemy szczególnie dziękować Ojcu niebieskiemu za sakrament Eucharystii i wynikające z niego posłannictwo do dawania świadectwa o zmartwychwstaniu Chrystusa.

1 maja 2022 (niedziela) przeżywamy Szóste Narodowe Czytanie Pisma Świętego. Swoim hasłem nawiązuje ono do trzyletniego programu duszpasterskiego, który poświęcony jest sakramentowi Eucharystii („Eucharystia daje życie”: 2019 – 2022). Obecny rok kościelny i duszpasterski przeżywamy pod hasłem: „Posłani w pokoju Chrystusa”. Kościół w Polsce skupia swą tegoroczną medytację eucharystyczną na trzech darach zmartwychwstałego Chrystusa, którymi są: pokój, posłannictwo, świadectwo. W ramach Narodowego Czytania Pisma Świętego sięgamy do Ewangelii według św. Łukasza, aby w jej świetle lepiej odkryć wielkość tych trzech darów, ich rolę w życiu Kościoła i w dziejach zbawienia świata.

Święto Miłosierdzia Bożego obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, czyli II Niedzielę Wielkanocną, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego.  Ojciec Święty Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził to święto dla wszystkich diecezji w Polsce. W dniu kanonizacji Siostry Faustyny 30 kwietnia 2000 roku Papież ogłosił to święto dla całego Kościoła.

Inspiracją dla ustanowienia tego święta było pragnienie Jezusa, które przekazała Siostra Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej: Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia (Dz. 299). Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła  miłosierdzia  Mojego.  Która dusza  przystąpi  do  spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699).